Firzamonika e vjeter

Si nje rruge e braktisur nga udhetaret Si nje qiell qe zogjte sot e boshatisen Si nje dashuri e shkaterruar nga fjalet Kujtime qe si letra te lagura u grisen

Shtepia ishte e gjitha ajo c'fare kishte Prane zjarrit harruar lehte buzeqeshte Sot veten e gjeti si s'duhej jo te ishte E me kuptimin e humbur te kesaj jete

Zjarrin e ngacmoi e zjarri u shpernda Fytyra ju ndricua nje moment nga flaka Vete jeta te veshtira vertet rruget i ka Por kurre per t'u kthyer serish mbrapa

Veten plakur e ndjehu vitesh qe kaluan Veshur syt i hodhi ne pasqyre nje cast Te trishtat kujtime shpirtin ja mbuluan Ndaj rrembimthi rruges ajo doli vrape

Tej trotuarit perballe degjohej nje muzik Tinguj brengosur degjoheshin neper nate Ajo rrugen e kaloi por jo s'mundi me te ik Ndaj u ul te degjonte ate muzik me gjate

Nje i verber qendronte para saj perballe Melankonine luante e vjetra firzamonike Ate kenge me shpirt kendoi ai plot malle E dashur une s'shoh me qe kur ti ke ike

Kishte aq dhimbje ne ato fjale e vertetesi Ndaj ndjehu veten ta urrente ne moment Nje i verber kaq bukur kendon per dashuri E un dashurine e humba pa asnje koment E humba e kurr une s'e kerkova asnjehere As poezi jo s'shkruajta si dikur une per te Sa here zogjte qiellit kthehen cdo pranvere Une me boshe ndjehem sikur s'egzistoj me Ky i verber kjo kenge kjo e vjeter firzamonik Sot mesim me dhane qe s'mundem ta harroj E bukura pranver po vjen dhe dimeri do te ik

Ndaj thelle shpirtit ndjeva serish te dashuroj