Thuam që ishte ëndërr

Mes prarimit te pemëve në mëngjes
Gjethet ngjyrë arta rrethe teje heshtur
Dora jote e vogël don t'më përshëndes 
E vogla vajzë sy ndrojtur buzëqeshur

E bota mu bë tek merrte tjetër ndricim
Atë vajz trup imët unë vështrova gjatë
Bidona qumështi sillte përdite në agim
E vonë largohej kur fillon të bëhet natë

Nëna ime sëmur vite rënkon në shtrat
Babai ka kohë rrugëve mbetur papunë
Zyrave endet pashpres poshtë e lartë
E familjen gjallë më duhet ta mbaj unë

Shkollën harrova e s'mundem të shkoj
Me qiri librat studjoj naten në erresirë
Fëmijria bidonave të qumeshtit vrapoi
Mes dhimbjes për prindrit e mi te mirë

Shtanga një moment e tëra nga habia
Mendova rrobat e sime bije bler shtrenjt
Fatin e jetës së vështirë e vuan fëmija
Ndaj shtëpis nxitova me vrap të shpejt

Të solla këpuct e sime bije ngjyrë hiri
Këtë triko të bardh blerë kisha pak ditë
Shpirti im mbushur aromë të bukur bliri
Me zemer ti dhuroj plot gëzim këtë ditë

Sot qumështin unë e shita jam e lumtur
Lekët i bashkova me c'kisha mbledhur
Mamas do t`ja blej atë kostum të bukur
Ajo kur ishte mire vet e kishte zgjedhur

E përqafova fort më perqafoi pa fjalë
E u përshëndetëm syt mbushur me lot
Zemrës ngrohti i saj kurr s'do më dalë
Unë një ëngjëll plot drit e ndihmova sot

Atë ditë kurr se harrova

Kujtoj një ditë mike tek ktheheshim
Me t'bukurat përparëse jakë bardha
Flisnim vraponim e me lot qeshnim 
Cdo ditë përdore si dy pulëbardha

Vec një ditë ti m'vështrove me habi
Pyete për gjëra që si kuptoja as vet
Thuam përse nënë e një baba ke ti
E unë vec gjyshen kam në ketë jetë?

Një foto ngjyrë kujtimesh ajo nxorri
Prindrit e saj në të ishin përqafuar
Vështrimin drejt syve të mi e hodhi
Prindërit e mi thuam ku kanë shkuar?

Fustanin e nënës në dollap ka kohë
E puth e aromën ja ndjej prej malli
Këmishën e babait në varse e shoh
E ndjehem e vdekur unë për së gjalli

Unë s'dija c`të flisja e fjalët mu prenë
Dorën ta shtrëngova në timen dorë
Një drit tej horizontit e zhduku renë
E qiellit shpërthyen me mijra meteor

Për prindërit ti më pyete kohëve gjatë
Dhe unë një ditë të vërtetën ta tregova
Në krahët e zotit ata dy janë atje lart
E lotët në syt e tu unë kurr si harrova

Ti s'je më vajza e vogël me gërshet
Në zemrën time je mikja ime vjetër
Shpesh prej mallit prindërve u thërret
Ata mes lotëve përgjigjen botës tjetër

Një jetë kemi të gjithë

Jakën e trikos ngrita ndjeva ftohtë
Shihja shiun këpucëve që pikonte
Pran dritares me një caj te ngrohtë 
Jashtë një nënë në shi po kalonte

C'kërkonte kjo e gjorë në të gdhirë
Vitrinave ajo ndalonte e syt hidhte
Afrohem pran xhamit ta shihja mirë
Ajo e trembur veshtrimin tim vidhte

Statujë akulli e tëra ngriva në vënd
Ajo lagur qulle dridhej nga të ftohti
Hapat pleqerie i hidhte rënd e rënd
E prej ftohtit syve i kishte ngrirë loti

Si e cmëndur unë në rrugë vrapova
Nën cadër me shpirt e futa atë nënë
Gjithë botën mu bë në vend ndalova
Qiellit kërkova të ndezë diell e hënë

Duart ja mora ngrohtë në t'miat duar
Ato të ftohtat të ashpra bërë kallkan
Një jetë o bij unë rrugëve kam jetuar
Prej kohës kur lekët ne firmave i lam

Familja u shkaterrua e s'mbeti asnjë
Unë rrugëve endem vënd e pa vënd
E një amanet të fundit ditë kujt t'ja lë
Une s'di e sa vjec jam s'e mbaj mënd

Veten urreva nën shi në mes rrugës
Ngrohtit të trikos që kushtonte shumë
Ajo nënë ftohtit del për copën e bukës
Faj e turp për veten sot i ndjeva unë

Me thuaj

C`të shkruaj për ne më ctë shkruaj ?
Ditët harrojn njera- tjetrën pa mëshir
Kaloi nje dite, një jave, kaloi nje muaj
As u rikthyem, as tham ne lamtumir

Boten sot shoh ndryshe une per cudi
Dhe gjethet ndahen me pemet ndryshe
Pranvërës qe shkoi mbetëm unë e ti
Kur shpirtit fluturonin mijra dallëndyshe

S'trishtohem më kujtimesh unë aspak
Me dritë mrekullie shpirtin tim ndricova
S'dua kohës t'mbetm udhëkryqeve larg
Shikimin drejt qiellit e rrugën vazhdova

S'lumturohem si dikur fëmi vetmis time
E as vuaj se të humba ty krejt papritur
Shpirtin dritare ku zbardhin mijra agime
Nje buzëqeshje mbi jetën gracka ngritur

Ti i vetmi kuptim i jetës

Eh Baba sërish në shtëpin tënde
Për mua kthyer ti vitesh migruarar
Si dallandyshet nisur në tjera vënde 
Asaj dite zemërthyer sot përmalluar

Duart t'dridhen i shoh e trishtohem
Pika shiu lotët e mi zbresin ndër sy
I ri shkove si sot une rri e kujtohem
Kur shtëpise viteve une t'kërkoja ty

Mërgimi të ka lodhur baba e ndjej
Ndonse hera herës ti qesh me mua
Fëmijërin mes thinjave kërkoj ta kthej
Ate vajzën me bishtaleca prap e dua

Të dua baba të dua më shumë se jeta
Ndonse thinjur e vitesh ndihesh plakur
Unë për ty mbeta vajza me dy gërsheta
Që llastohesha mbas dorës tënde kapur

Ajo grua

Dritares përball ku dielli nuk ndrin
Nje hije gruaje lëviz nëpër shtëpi
Te thyera xhamat e lulet nuk mbijn
Mjerimit shtyn ditët vetem pa njeri

Netëve hënës i flet me lot në sy
C'mëkat bëra tregom në ketë bot
Pse vetem mike mbeta vec me ty
Pse kësaj jete derdha vetem lot

Burri u largua dashuroi një tjetër
Une me kot e prita nder vite gjatë
Dikur vajz e re e sot grua e vjëtër
Jeta ime ferrit endet posht e lart

Nje orë e vjetër në oxhak harruar
E vetmja dhurat që mban si kujtim
Kush e di në c'vite akrepat qëndruar
Ateher kur në shpirt kishte dashurin

Vetvete flet, bërtet e shkul flokët e saj
Kurrkush s'pyet pse u cmend një grua
Ashtu me zë të mbytur ajo nisi të qaj
Dhimbjes së saj bota mu shëmb mua

Pallatit përball sot u cmend një grua
Dielli me s'ndrin e hëna ftoht ndricon
Kujtim i trishte ajo shpirtit m'ngeli mua
Tër botën doja t'i falja e s'më mjafton

Nëse akoma njerëz jemi

Ku e ka rrugën ambulanca
Fort kush mund t'ma thotë
Një tabel diku ndër kthesa 
S'munden ta shkruajn dot

Sirenat ndez ajo e shkreta
Botë e shurdhër s'të dëgjon
Para syve të fiket vete jeta
Askush dhimbejn s'kupton

Rrugët ferr i vërtet përher
Mikja ime dic do t'më thot
Ajo frym merr t'fundit herë
Syve rrjedhin t'ngrohtit lot

Ambulanc një ditar tmerri
Folëm për jetën që sot lind
Dhimbjen mjer kë do e zëri
Folëm për t'fundit t'tijën ditë

Sot Shqiperi ti jetë o vdekje
Tmerruar unë pyes pa frikë
Ku e ka rrugën ambulanca
Një përgjigje e dua or mik!

Ajo ditë s'dinte të priste

Vjesht ish' dhe atëher kur ti erdhe
E kaltra këmish sot dalë pak boje
Ditëve harruar ndonse pran meje 
Larg diku, tjetër jetë doje të filloje

Frik ndjeva se s'doja të humbisja
Ajo copë rrugë krah teje e pa folur
Trishtimit tënd errësirës po shëtisja
Hënës parkut t'syve të tu të lodhur

S'di si hapat ti ndalove para meje
Mrekulluar thuajse ngriva nga habia
C'kishe humbur ti po kërkoje t'gjeje
Unë sa kohë kisha pa ty doja të dija

Lermë

Lermë përmes syve të vështroj
Dhimbjen të ndjej që ti sma thua
Kaltërsive të tyre lermë të notoj 
Të humbas brënda tyre unë dua

Zëmrës tënde atje lerm të bleroj
Ngujuar të kthehemi në një shpirt
Thellësive të trupit tënd të kërkoj
Frymë atje me ty të marr cdo ditë

Nje dite per tu harruar

Ku të kërkoj më thuaj ku ?
Apo të humba pa të gjetur
Une sot si gjeta sytë e tu 
Ato me muzgun ishin tretur

Mes njerëzve habitur mbeta
Kjo ditë e zbrazët për cudi
Une s'trishtohem si s'të gjeta
Por si të humba s'di se si

Fëmijëri e mohuar

Herët agimit në të zbardhur
Ylli polar akoma pa u shuar
Fshatit t'largët kishte adhur
Kanoce t'mbledhi për t'jetuar

Ajo e vogël humbiste e tëra
Në t'pistet kosha ajo fëmijë
Një thes mendoi sot e bëra
Ne bukë do të kemi përseri

Papritur shtangu nga habia
Sypërlotur si asnjëher tjetër
Plot ngjyra ju duk femijëria
Ajo një kukull kishte gjetur

Duart e vogla fort shtrëngoi
Tani do t'luaj se jam fëmijë
Akoma pa gëzuar ajo degjoi
Ske kohe për kukulla moj bij

Thesi i rënd dritës së hënës
E vogla kukullën e la përsëri
Ecte e mes lotësh i tha nënës
Përse kurr unë s'pata fëmijëri?

Nje jetë treguar bukur

Ajo derë e vogël blu lyer me boj
Atje poshtë dritares korniz vjetër
Ata t'kerrusur rralle flasin me gojë
E fara shesin kausheve me letër

Menduar ata kanë harruar t'qeshin
Cdo ditë për dore atje nder shkallë
Të pakta lekët prej farave që shesin
E dyqaneve të lagjes shkojne rrallë

Burri i gjorë cigaren e dredh gjatë
Harruar shikon gruan malli në sy
Ata me heshtjen flasin ditë e natë
E shtëpise derë hapur askush hyn

Eja bij më thirri e një kafe pi me ne
Duart më zgjati e sy me sy u pam
Thellë syve te saj e trishta botë atje
S'më kujtohet sa folem e cfar tham

Djali u martua tregon e derdhi një lot
E mori një trike me një jakë të vjetër
Ky eshte i vetmi kujtim që e ruaj sot
Trikua e tim biri kur dhe ai ishte tjetër

Trikon përkedheli me fjalët e nënës
Në lotë u shkreh dhe ai i urti burrë
E rritëm duke punuar dritës se hënës
E prindrit vetëm bij nuk lihen kurrë 

Zjarret shuhen nje ditë

Lodhur mallit ajo u kthye përsëri
Mes kujtimeve që ruan në zemër
Pemëve u gëzohej e ecte si fëmi
Mbi hapat e saj në bace si ëndërr

Pemët puthte zbardhur nga bora
Trumcakët thërriste pishave mbetur
Zemër ngrir n'moment ju dridh dora
Mbi emrin që atje e kishte gjetur

Me një frymë lexoi emrin shkruar
I panjohur, i larget e akull i ftohte
Nën borë ashtu pjes-pjes mbuluar
Të derdhte lot për të ju duk e kotë

Ai emer atje si nje tatuazh mbetur
Jetes time nje dashuri e re ndricon
Shpirtit ai u kthye prej vitesh fjetur
Si zjarret qe shuhen heret a vone

Pranveren tjeter rikthehem perseri
Jeten ndertuar nje strehez e ngohte
Ai emer si nje dhimbje gdhendur rri
Mbi lisin xhveshur dimerave te ftohte

Turp Europ

Nëse Europes ju desh trupi im
Une ja bej hallall e fala me dëshire
Që fëmijët e botës një dite të kenë shpëtim 
Ata që do të lindin te jetojn më mirë

Mos qani për mua e lë amanet
Dhimbjen e botës mbi shpine e dua
Mos ketë me arratisje uri të mos ketë
Pëllumbi i paqes të fluturoj mbi mua

Në një jete tjeter do ringjallem prap
Si pulebardh detit largesive do fluturoj
Në detë i mbyte foshnjet moj Europ plak
Britmat e pafajshme detit do të mallkojn

Miq ! Ju uroj një fundjave sa më të bukur

Letra

Një letër mbërriti nëpër natë
Nga frika duart më dridheshin
Fshehurazi e shikoja gjatë
Fjalet rreth fytit mblidheshin

Dhe gotën rrotullova ngadal
Mes dyshimit te fjalëve shkruar
Letra jote më ndillte ngadal
Dhe gota dridhej në duar

Letrën e mora në dorë me mall
I perkëdhela rreshtat pa vetdije
Me lotë lexova te tuat fjalë
Ah sikur njehere ti të vije

Smë duhen fjalet te kjo leter
Ne djallë bota pa kuptim
Vërtitej dashuria relike e vjeter
Si nje dhimbje qe s`gjen sherim 

Një këng më pak

Si e thirrur prej Zotit në agim
E nata yjet sapo filloi t'i marr
Dhimbje ndjeva syve trishtim
Për t'vogelin shelg në trotuar

Njerës n'xitim e kishin shkelur
E lotët shelgut s`ja kishin parë
Rethuar gjethesh kishte ngelur
Mu bë të ndjeja të tijën e qarë

E ngrita në duar ashtu të thyer
Asnjë gjurm jete asnjë shpres
I vogel prej njerëzve zhgënjyer
Frymën ja morën atë mëngjes

Mallkuar ajo dorë e pa mëshir
Ai vitet vec i bleroi në atë vënd
Fëmij isha e kujtoj shumë mirë
Kur në të shkruajta emrin tënd

Në trupin e tij lastar aq të bukur
Pran emrit tënd gjeta emrin tim
E lumtur që ti e kishe shkruajtur
Qe sot me shelgun mbeti kujtim

Brishtesi

Mes hapave qe ne trotuar nxitojnë
Sytë më shohin një djal 6 vjecar
Me mijra hapa drejt tij vrapojnë
Kalojne sikur kurr se kan parë

Këpucë të grisura fëmij migjenian
Trup i brishtë filiz i sapo celur thyer
O Zot kjo bot në kurriz si na mban
Një fet bukë e tharë me gjalp ngjyer

C`kohë po jetojmë pyes veten me thuaj
Ky lyps i vogel më ktheu ne mesjet
Kjo bote qe miliarda harxhon në muaj
Për këta fëmije një vend sdo ta ketë

Ndalova para teje miku im im i pafat
Këmbët si purteke më dridhen ngadalë
Ti endesh me të vogla duar posht e lart
E unë në fyt me mbetet cdo fjalë

Ti një buzëqeshje dhe sa të trishtë
E unë qava përpara teje si fëmi
Ti o mik me ketë trup filiz të brisht
Më bere të përlotem rrugëve tani

Te përqafova ngrohtë si të ishe im bir
U ndjeva e dobët në një të egër botë
Me shpirt urova të vetmen dëshirë
Mrekullia të perkedheli ti fshij ata lot