Harresë

Shtëpia e gjyshërve të mi atje larg
Me dy portokajtë që shikojnë kodrës
Me ato shkallët e drunjëta poshtë në prag 
Ku tingëllojnë fjalët e vëllait tim e motrës

Vetëm në dhomat e vogla brënda saj
Të braktisura pandoflat e gjyshërve të mi
 Në flladet e ngrohta të qershisë në Maj
Në të ngrysur të vdekur kthehen në shtëpi

Kërkojnë nëpër dhoma rrobat që lanë
Një këmishë,një jelek e shaminë e gjyshes
Marrin nga sepeti cdo dhuratë që ju dhamë
Engjëj ngjiten qiellit në krahët e dallëndyshes

Të nesërmen kur dielli dritares rrezesh troket
 Shtëpia e gjyshërve mbetet bosh e heshtur
 Mbledhësi i qumështit ka kohë aty s`thërret
S`përgjigjet zëri i tyre e as e tyrja e qeshur

Dhimbja

Lotësh kam parë vetmuar mesnatë
Sytë e një nëne që s`mundi ta fsheh
Zotit i lutej me shpirt nën dritë hëne 
Ku është vajza ime t'lutem ma kthe

Njoha dhimbjen më shumë se tjerët

Lodhur kam dashur ta braktis përjet
Kur fytyra t'zbehta shoh mëngjes herët
Kurr kësaj bote dhimbje të mos ketë

Ja njoha dhimbjes të gjitha shkallët
E shpesheher kam zbritur ato me lot
Thonë se dhimbja është për të gjallët
Si është dhe lumturia në këtë botë

Dhimbjen njoha ndaj mos ma kujtoni
Dhimbjet e nënës e sot jam nënë vetë
Largë dhimbjeve nëse ju doni të jetoni
Dashuri pafund ka në zemër një poet

Ditë dimri

Stinët statcionesh pa kuptuar
Ikin si puthjet shkallëve zbritur
Braktisur sot ajo u ndje harruar 
Si heshtja e qirinjëve të fikur

Hapin nxitoi e frymë thellë mori
Ai më do e do t'kthehet përsëri
Këtë të ftohtë e mjegull dhjetori
Ajo dëborës ecte mbi hapat e tij

Loti i saj dritë mori nga perëndit
Bota nga dielli ju duk se u përflak
Statcinit vdesin e lindin dashuritë
Kujtime që ngrohin pak nga pak

Me një kënaqësi me shumë filloi kjo ditë sot. 
WORLD INSTITUTE FOR PEACE më ka nderuar me cmimin " World Eptiome for Peace " në eventin që do të zhvillohet ne 29 Prill në Nigeri. Uroj të jetë një event i sukseseshëm dhe i falenderoj nga zemra për konsideratën!

Anita Hoxha

Mirëmbrëma, vetë jetës!

Mirëmbrëma bagëtisë mes gjelbërimit
 Lodhjes së cobanit mes tyre deri vonë
Dhe zogjëve në kthim drejt perëndiimit 
Korit të xixëllonjave që heshtjen zgjon

Mirëmbrëma ambulancës së pa gjumë
Për të sëmuret e fundit shpresë mbetur
Fëmijëve të sapolindur e vetë mrekullitë
Nënave me sytë drejt të ardhmes tretur

Mirëmbrëma me zë të lartë unë u thërras
Fshesareve atyre që rrugën natës fshijnë
Qoftë për to i fundit dimër që po lënë pas
Kujtim i largët qoftë kur duart e tyre ngrijnë

Mirëmbrëma qytetit që dritash u përflak
Dallandyshes kthyer shtëpisë së vjetër
Puthjeve të para t'gëzuara në cdo park
Poetëve ngujuar mes vargjeve mbi leter

Mirëmbrëma duarve që perdeve fshihen
Vajzave të bukura delikate trup brishta
Puthjeve dhënë me dashuri do te njihen
T'harruara deri në agim netëve të trishta

Mirmëngjes të gjithë botës që po zgjon
Nata po shkon e agimi udhën ka marrë
Lulënajash dhe vesa si lot kthjellët pikon
Ngadalë qiellit të bardhë shuhet ylli polar

Një jetë me ty - Një jetë me mua

Netët ti mos gdhi pa gjumë mbi shtratin tim
Unë s'do t'shkoj në botën tjetër pa të thënë
Shpirtin kristal mos e mbush me mallëngjim 
Përkedhëljesh dikur fëmijë që të kam dhënë

Mos më qorto o bijë kur duart të më dridhen
Si dikur ndoshta një ditë as ujë s'do t'pij dot
Lotet nen qerpikë ngrohte do t'më mblidhen
Kur padashje n'dysheme do t'thyej një gotë

Mos u trishto bijë, mua duart kur t'më dridhen
Dëshirës për të t'qëndisur neteve carcafet ty
Dimerit në krahet e tua, une do të mblidhem
Borë kur jashte të bjerë dhe era fort të fryj

Mos të t'rëndohet bijë a t'mos lëndoj me fjalë
Kur t'them të iku koha e bukura rini me mua
Dhimbja thellë shpirtit, peng si kurr më parë
Zonjë e vertet të ishe në shtëpinë tënde dua

Bijë në fëmije jam kthyer tani, sërish si ti dikur
Vec dorën fort shtrëngomë të mos rrëzohem
Në krahë të mban nëna, te kjo foto në mur
Sa herë ti mbështet kokën, unë përmallohem

Një ditë ndryshe

U gëzova që të takova e dashur mike 

Përballë teje mu shfaq fëmijeria jonë

Kur luanim me kukullat e vogla plastike 

Shkallëve të pallatit zhurm bënim gjithmonë

Mu kujtua ajo vajza e vogël flokëverdhë 

Me fustanin e shkurtër pika blu e të kuqe 

Rastesisht si dhuratë e bukur më erdhë

Fillim pranvere bleruar fushat plot lulëkuqe

Njoha buzëqeshjen tënde syt e tu blu 

Të kthjellët si qielli mbushur dallëndyshe 

Lot gëzimi përqafuar rreth krahëve të tu 

Koha ka vrapuar sot jemi ndryshe

Takimi me ty mike më gëzoi kaq shumë 

Të artat vite kujtuam e ndjeva shpirtit mall 

 Një thinjë flokëve të tu një rrudhë te unë 

Na ndau emigrimi takohemi ne kaq rrallë

Mirëmbrëma, vetë jetës!

Mirëmbrëma bagëtisë mes gjelbërimit
 Lodhjes së cobanit mes tyre deri vonë
Dhe zogjëve në kthim drejt perëndiimit 
Korit të xixëllonjave që heshtjen zgjon

Mirëmbrëma ambulancës së pa gjumë
Për të sëmuret e fundit shpresë mbetur
Fëmijëve të sapolindur e vetë mrekullitë
Nënave me sytë drejt të ardhmes tretur

Mirëmbrëma me zë të lartë unë u thërras
Fshesareve atyre që rrugën natës fshijnë
Qoftë për to i fundit dimër që po lënë pas
Kujtim i largët qoftë kur duart e tyre ngrijnë

Mirëmbrëma qytetit që dritash u përflak
Dallandyshes kthyer shtëpisë së vjetër
Puthjeve të para t'gëzuara në cdo park
Poetëve ngujuar mes vargjeve mbi leter

Mirëmbrëma duarve që perdeve fshihen
Vajzave të bukura delikate trup brishta
Puthjeve dhënë me dashuri do te njihen
T'harruara deri në agim netëve të trishta

Mirmëngjes të gjithë botës që po zgjon
Nata po shkon e agimi udhën ka marrë
Lulënajash dhe vesa si lot kthjellët pikon
Ngadalë qiellit të bardhë shuhet ylli polar

8 Mars - Dita e Nënës! Ditë feste për të mirat nëna mes urimeve e luleve dhuruar! Por edhe ditë kujtimesh për femijet që u rriten po me aq dashuri vetëm prej baballarëve të tyre!

Për gjithë jetët emri Nënë

Një ditë vogelushja rrinte heshtur
Mes lotësh t'atin pyeti drejt në sy
Kohësh baba s'të shoh të qeshur
Mami ku është, pse rri vec me ty?

Përtej dhimbjes që i dha vetë jeta
Më e madhja dhimbje fillonte tani
Nënë e babe bij për ty unë mbeta
E ajo përsëri: baba ku është mami

Atë lëndin përtej bij pushon e qetë
Mbylli sytë e n'krahët e zotit dremit
Askush s'do e zgjoj më në këtë jetë
As e imja dashuri që rritet c'do dite

Te varri e vogëla një mëngjes shkoi
 Nga lotet e saj dhe dheu u shkriftua
O nënë, o nënë ku je ty ku të kërkoj
Më mungojnë ato përkëdheljet e tua

Një zë u dëgjua papritur në thellësi
E ndonëse trupi në hi kthyer ka kohë
Zemra ime n'tënden zemër rreh o bij
Ndonëse tretur unë të ndjej e t'shohë

Ky dhe mbi trup me rëndon shumë
Bij ti shko n'shtepi, vrapo u errësua
Engjëll cdo natë do t'puth në gjumë
Dhimbjen në syt që qajnë për mua

Kokë ulur me lot u kthye në shtepi
Trishtuar i jati te dera i shkreti vrapoi
 Babi,unë s`dua kurr më t'kem fëmijeri
Atje, atje me mamin unë dua të jetoj

Ajo ishte aq e bukur e unë e kujtoj
Sa herë era fryn unë ndjej duart e saj
Që asnjë ditë asaj të mos i mungoj
 T'shtrihem atje dua ngrohtë ta mbajë

Këtë histori e shkruajta natën vonë
Thonë vajza u rrit i jati e përcolli nuse
Me nënën përqafuar atje përgjithmon
Atje edhe dimrit njerezit shohin lule

Anita Hoxha

Të gjithë mësueseve arsimdashës në vite, atyre që sot përhapin rreze drite diturie e atdhedashurie, atyre që pregatisin gjeneratat e reja Ju uroj nga zemra :
GEZUAR 7 MARSI - DITA E MESUESIT!

Anita Hoxha

Ti kthehu përsëri

Ndodh që të largohet ngadalë
Larg meje e thuajse për jetë
Si vegim i largët sa mijra fjalë 
Si dritë dielli e tretura mbi detë

Netëve e ditëve kërkoj më kot
E gërmash si mbi akull shkruar
E thërras e s'mund ta kthej dot
Frigohem se m'është zemëruar

Margarit do bëhem apo mimoz
Bukuri e dlirtë përulur para saj
Me zërin ëmbël unë do ta josh
E ta quaj Muza që cel c'do Maj

Nëse s'mund të kthehet përsëri
Si flutur fushave unë do t'kërkoj
Pyjeve t'pafund ku cel lastar i ri
Atje këngë muzash do t'këndoj

S'do lodhem kurr duke kërkuar
Në yll a galaktikë netëve do t'pres
Ah muzë ti me mua e dashuruar
Përtej jetëve dashuruar do të jesh.