Mirmbrema Miq

Nga malli i saj

Viteve larguar ai u kthye në shtëpi
Kohë e gjatë kaluar larg zemrës saj
Kyc i ndryshkur sikur i foli sa cudi 
I shkreti burrë nuk dinte nga t`ja mbaj

Braktisur shtëpia mbetur pa njeri
Rrobat thërrisnin andej këndej
Kishte mbetur dhomave vec malli tij
Gjurmët e saj s`mund dot ti kthej

Tutje hedhur një kornizë e madhe gri
Foto që buzëqeshte dhimbjes pafund
Të dy përqafuar në të bukurën rini
Kujtime që koha i kthehu në shkrumb

Karfica blu e saj në tokë hedhur
Duarve ju drodh ju duk zjarr i ndritur
Silueta saj si zanë flokët mbledhur
Trishtimit fliste shumë të kam pritur

Burri i gjorë mbetur n`mes dhomës
Nata vejushe hodhi këmishën e zezë
Si ëngjëll ajo luante mes yjesh e hënës
Me hijen e tij fliste deri në mëngjes

Sy perlotur te sirtari i zbrazët i saj
Peshqir i bardhë ca fije floku mbetur
Ju duk sikur celën qindra lule maji
Aroma e trupit t'saj akoma e patretur

E nëse ti nuk vjen

E nëse ti nuk vjen unë netëve do të pres gjatë
E n'oborre dritën ndezur si fari mes detit do ta lë
Frikë të mos ndjesh kur t'vish i vetëm nepër natë
Unë hënës do ti lutem rrugën ta ndrijë e vec atë

E nëse ti nuk vjen unë me gjethet trotuarit do t'luaj
Kohën kur ti shkove do t'kujtoj asaj rruge s`di ku
Si një dritë e artë brenda zemrës time do të ruaj
E me atë dritë udhëkryqeve do t'kërkoj sytë e tu

E nëse ti nuk vjen nga mungesa malli yt do të vij
Si meteorë mes qielllit dhe yjeve do shihemi
Ne si zjarre kujtimesh do t'ndrijmë e ndrijmë gjithnji
E prej ankthit t'dashurisë e mes pritjes do njihemi

Ndoshta një ditë

Mërzia më vrau për fjalët që më the
Unë buzë detit vrapova e braktisur
Gëzohu therrita tani pranë s`më ke 
Një tjetër jetë më shkruan ti ke nisur

Unë mbeta ajo mikja jote e vjetër
Tatuazhi pikturuar në tënden zemër
Thjesht u larguam e s'ishte asgjë tjetër
Një dashuri anonime mbetur pa emër

Në një të ardhme ndoshta shihemi
Sa kemi ndryshuar vallë as vete s'e di
Nga puthjet dhënë njeri tjetrit do njihemi
Dhe nga ajo e quajtura dikur dashuri

Nje kenaqesi

Nje moment nga postimi i poezise. Ju falenderoj te dashur miqe dhe ju uroj nje jave te re te lumtur, kudo ku ju jeni!

Kërkoj falje

Falje të kërkoj ty poezia ime
Rreshtave në vite keqshkruar
Dëshira për t'largëtat kujtime
Vargje që jetojnë të zemëruar

Falje lexuesve kudo në botë
Copëza jete m'kushtuan mua
Lodhur ditës a hënës së plotë
Sot faljen e tyre shumë e dua

Falje pëllumbit t'bardhë se ai
Guiste me gjuhë të pakuptuar
Me pendët e buta si për cudi
Orës kur dielli kish perënduar

Falje oxhakut ku drurët tret flaka
Letrave djegur dhimbjes në të
Egos për mos kthime mbrapa
Hirit të harrimit mbi cdo gjë

Falje nënës vitesh ne sa larg
Mallëngjyer lexon t'miat poezi
Lotëve brilant e zemrës pak
Yjeve që më dhuruan miqësi

Falje t'kerkoj unë ty me zemër
Poezive kushtuar mbetur anonim
Ndrojtjes pa shkruar tëndin emër
Muzës perëndimeve gjer në agim

Falje parkut qilim shtruar vjeshta
Paqe mes gjethesh kam kërkuar
 Zogjt e dimrit këndonin në rreshta
Falje pemëve me borën ngarkuar

Tani jam e qetë si nje re e bardhë
Endrrave t'harrohem dua ndër netë
Zemrën dëgjomani si kurr më parë
Me shpirt ju dua si do vec një poet

Kujtim i bukur

Faleminderit znj. Flora Nikolla!

Më dhuro një lule

Më dhuro një lule të bukurin mëngjes
Nëse vetmuar më sheh ti duke qarë
Ska gjë nëse petalet nuk i ka me ves
Ska gjë edhe nëse vjeshta e ka tharë

Më dhuro një lule manushaqe pranvere
Kur t'më shohësh hapat hedh mërzitur
Ska gjë se jane fishkur nga e ftohta erë
S'ka gjë e nëse ca gjethe i janë prishur

Më dhuro një lule ti këtë buzëmbrëmje
Kur me hënën flas e me zemër i lutem
Kur jeta të më tund në një marramëndje
Kur unë si lastar i dobët peme këputem

Më dhuro një lule këtë ditë të bukur sot
Kur të kuptosh që shpirti s'ka më shpres
S'ka gjë se e pa erë eshte akull e ftohtë
S'ka gjë dhe sikur në duar të më mbesë

Më dhuro një lule dhurom tënden dashuri
Shpirtit tënd mbushur plot dritë të vërtet
Dhe pse e vetmuar në shpirtin tim do t'rri
Fryma ime do ta mbaj gjithmone në jetë

Jashtë sonte bën ftohtë

Dedikuar
(Pastrueseve të natës)

Nëse ju dhimbshem orëve të vona
S'do trokisnit derën time këtë natë
Veshur foshforishente si xixëllonja
Një copë hënë mbrujtur qiellit larg

Mbledhur ftohtit grusht ju qëndronit
Përpara derës si fëmijë zënë në faj
T'ngrohnit pak duart asgjë s'kërkonit
Vendin pran zjarrit me ju do e ndaj

Para jush dhimbje ndjeva këtë natë
Ju shihja mike e gjumë s'vura në sy
Rruga që fshinit pafund ishte e gjatë
Trokitëm se mund t'trokasim vec te ty

Ju u ngrohët e mes borës une ju pash
Kjo natë do m'ndjekë në qindra agime
C'më duhet zjarri vonë me vete thash
Nëse përsëri s'do të trokisni derës time

Sot si dikur

Kamarier, po atje sërish ulur ai
Puth përqafuar një vajzë tjetër
Mbrëmjeve e prisja unë gjithnji
Harruar vargjesh letër mbi letër

Kamarier, po atje sërish ulur ai
Lule delen kujtoj ishte pranver
Lojën më do smë do për dashuri
Qiellin që ndizte yjet si atëher

Kamarier, po atje serish ulur ai
Aromat i puthjeve gotës harruar
Ajo zgjuar nga endrrat për cudi
E unë e bukura e rinis së shkuar

Hei kamarier, kemi vite pa u parë
Të bardhat thinja koha ka shtuar
Thuam, sa herë për atë kam qarë
Sa herë për dashurin kam vrapuar?

Kurrë më ëndërr

Endrrash atdheu m'vjen cdo natë 
Zemra rreh fort e loti rrjedh në sy 
I lodhur duket mbushur me plag
A ndoshta malli që m'merr për ty

Larg e vetëme shoh perëndimin
Dallandyshet rrugën e kan marrë
Dhimbjen njoh cicërimash e gëzimin
Qiellit larg ato me shpirt të vrarë

Shpërndar jemi rrugëve sdi se ku
Të tjerë cdo ditë nxitojnë t'largohen
Ti larg atje e unë numëroj vitet këtu
Vendi im lëngon malet trishtohen

Aka një zë të fortë t'dridhet planeti
Si fëmij të mblidhemi rreth nënës
Atje ku i kaltër është qielli dhe deti
Atje ku toka fle nën dritë të hënës