Nga malli i saj

Viteve larguar ai u kthye në shtëpi
Kohë e gjatë kaluar larg zemrës saj
Kyc i ndryshkur sikur i foli sa cudi 
I shkreti burrë nuk dinte nga t`ja mbaj

Braktisur shtëpia mbetur pa njeri
Rrobat thërrisnin andej këndej
Kishte mbetur dhomave vec malli tij
Gjurmët e saj s`mund dot ti kthej

Tutje hedhur një kornizë e madhe gri
Foto që buzëqeshte dhimbjes pafund
Të dy përqafuar në të bukurën rini
Kujtime që koha i kthehu në shkrumb

Karfica blu e saj në tokë hedhur
Duarve ju drodh ju duk zjarr i ndritur
Silueta saj si zanë flokët mbledhur
Trishtimit fliste shumë të kam pritur

Burri i gjorë mbetur n`mes dhomës
Nata vejushe hodhi këmishën e zezë
Si ëngjëll ajo luante mes yjesh e hënës
Me hijen e tij fliste deri në mëngjes

Sy perlotur te sirtari i zbrazët i saj
Peshqir i bardhë ca fije floku mbetur
Ju duk sikur celën qindra lule maji
Aroma e trupit t'saj akoma e patretur