Vjeshtë

Përsëri Tetor si kohë më parë
Qyteti përgjumet dritash ndezur
Ato ditë lumi me rrjedhën i ka marrë
Vetëm hëna ngjan si fëmi e qeshur

Cdo fillim Tetori kthehem te ky vënd
Orën e kohës kërkoj ta kthej mbrapa
Era si muzik më joshë me zërin tënd
Gjethet prekin tokën si të tuat hapa

Mall Ç’dreq poete paskam qenë, s’e kisha ditur Në këto vite shkruajta vargje pa pushim, Netëve nostalgjia me troket ashtu pa pritur Më sjellë për dore në ate të bukurën fëmijerinë..!. Çudi, lotët faqeve më rrodhen pikë- pikë, Tek shihja tymin në oxhakun përballë, Sot, o gjyshe në shpirt trokite, s’pata frikë, Dhe flisje me mua, të ndeja si të gjallë Të prekja duart e brishta, si të një fëmije, Me duart që ndizje zjarrin atje tej në oborr, Si nuk u lodhe kurrë dhe vetëm buza gaz rrije, Dhe kur vitet flokët ,ti zbardhen si borë ! Ç’dreq poete paskam qenë sot e kuptova ?! Nga ai tym që dilte oxhakut përballë, Ato shkarpat që ndizje ti në oborr prap i kujtova, Dhe shaminë e kokës, që ti e hiqje rrallë... Sa dua të kthehem edhe një herë në fshat, Kur zabelit ndrinin xixiëllonjat, e frynë veriu me erë, Ky tym i shkarpave marshonte qiellit aq gjatë, Kur gjyshërit krahëhapur më prisnin ulur në derë. Oxhak mermeri ndërtuam në shtëpi, Ky zjarr që përvëlon, çudi, s’më ngroh aspak ! Më merrë malli për ato shkarpa që ndizje gjyshe ti, Per atë mjegull tymi, që flinte mes reve larg !