Po bien gjethet ne kete vjesht
rruget si qilim kan shtruar
iken shum vjeshta rresht
bashk me to dhe ti ke shkuar
I vetmuar te kujtova
ne kete stol ketu braktisur
ne mend te gjitha i solla
ate takim ku e patem nisur
Gjethet bien dalngadal
i urreva . i mallkova
ne rrugen time fare pa fjale
si nje i braktisur shkova
Dhe ashtu neper dhemb
thash dicka ashtu me vete
kjo vetmi vertet me tremb
harres ishe harres mbete
No comments:
Post a Comment