Vajza qe ju fliste luleve

Ashtu si enderr me floket e gjate ne mes
Ajo cdo dite shkonte mes lulesh ne park
Me to embel fliste e ju uronte mirmengjes 
E me to kuroren ajo e bente bukur varge

Ato koken ulnin e perkedheleshin si femij
E parkun e dehnin lumturishte me arome
Ajo te gjithave ju fliste me shume dashuri
Si femije qe germat per here te pare lexon

Nje manushaqe e druajtur syt uli papritur
Dhe vajza e trishtuar syte mbushi me lote
Lule e vogel ti prej qiellit ne lulishte zbritur
Pse s'munda te shikoja e s'te shpetova dot

Vajza lulen e mori e ne duar e vuri ngadale
Dhe me dhimbje e shihte ashtu ne heshtje
Mes lotesh qe rridhnin ajo shqiptoj ca fjale
Mos valle ty te mungoi e imja buzeqeshje?

E ndjehu qe fryme manushaqja me s'mori
U perpelite ashtu me koken ulur e pa jete
Dhe nje psheretime prej shpirtit vajza nxorri
Oh sa keq qe n'lulishten time me s'do t'jete

E vajza u kendonte luleve te saj aq bukur
Dhe diellit i lutej me zemren e brishte te saj
Ti qe nje bote me rrezet e tua ben te lumtur
Te lutem lulet e mija ti lulezoj e mos i thaj

Se kur pranvera t'vij dua serish ato ti shoh
E tju kendoje kengen e bukur manushaqeve
Prej aromes e brishtesis te gjitha do ti njohe
Ato te voglat mike qe t'lumtura celin parqeve