Une i shoh te kthehen serish nga larg
E ngrohta ere e detit embel i perkund
Dite vere eshte e sot ndihet ne cdo prag
E qete shetis bregut te detit e menduar
Nen kete diell qe djeg e aq shum ndrine
Atje tej shikoj dy njerez mes tyre harruar
Burre e grua qe perjetonin cmendurin
Afrohem e me ze te dridhur i pershendes
E kjo rruge per te ata mu duke aq e gjate
Njerez te cuditshem takova kete mengjes
Te pa shprese sikur deti t'ishte toke e thate
E duket se kurre se kan njohur dashurine
Ne kete buze deti jetojn dhe shihen rralle
Si dy brigje larg njeri tjetrit gjithmon rrine
E u behet te ndjejne ti njome e njejta vale
Veten pyes valle c'mund te kete ndodhur
Perse valle si hije mes tyre ata qendrojne
Dy njerez aq te varfer prej viteve t'lodhur
Ngrohtesine te njeri tjeri me s'e kerkojne
Veshtrimi i saj i trembur, i shuar e pa jete
Dhe ai qe rrinte ne boten e tij te mjeruar
Ca guralece pa mendje hidhte ai ne dete
Tmerruar prej detit me bunkere mbuluar
Ajo dic'foli ashtu e heshtur neper dhembe
A une ndoshta s'e kuptova dhe aq mire
Bije kjo jete qe ka ardhur duhet te trembe
Ne ne plazh nuk kemi ardhur per tu nxire
Te pa pune jemi, pa femije, pa nje shtepi
Atje ku na ze nata ne rruget krevat i kemi
Jo s'di si mundet bije te jetoj i shkreti njeri
Sot nen mbrojtjen e detit e qiellit ne jemi
Dhe ai burre i urte foli ne funde nje fjale
Dhe syte i hodhi tej ne limanin qe dukej
Mijra anije sote kam pare nga ai port dale
Dhe zeri i tij nga lodhja shpesh i venitej
Pyes ku eshte gruaja nena qe lind njerine
Ky baba qe nje jete te tere vec ka punuar
E sot si te huaj prane njeri tjetrit ata rrine
E duket se keta njerez pa jete kane jetuar
Thelle shpirti m'dhembi ndaj une s'fola
Familja ku eshte, ku humbi, ku perfundoi
Me lote ne sy familjen time larg kujtova
Si shume te tjera n'rruget e botes shkoi
Une syte s`jua ndava tek i shihja qetesisht
E me shpirte therrita deri sa ushtoi deti
O zot ku shkoi njeriu qe krijove mrekullisht
Kryeveperen tende me thuaj c`fare e gjeti ?
No comments:
Post a Comment