Eterit s'do na e falin

Kohë që shoh njerëz të largohen
Rrugëve e udhëkryqeve pa kthim
Si karvanët shkretetirës harrohen
Endërrash gënjyer për në mërgim

Ikin e braktisin shtëpinë ku jetuan
Sypërlotur shohin për t'fundit herë
Tokën e lënë djerr dot se punuan
Pemët pa vjesht e lule në pranverë

Kohë që shoh njerëz që shkojnë
Një ditë e një vite kthimi jo s'kanë
Harruar t'qeshin e shpirt t'këndojnë
S'dinë të kenë vdekur e si hije janë

Kohë që shoh njerez që largohen
Qiellit dhe zogjtë fluturojn aq rrallë
Shtegtarët rrugën humbin harrohen
Luten ata frymën ta mbajën gjallë

Arom e tokës i ndjek oqeanit përtej
Lotët tharë që viteve në sy mbetën
Vargje t'trishta e një muzë jo se gjej
Për ata që iluzionin si dhurat gjetën

Humbur ndihem n'vendin tim ka kohë
Nuk flas dot e fuqi më s'kam të flas
Asgjëkundi as pleq e rini më s`shohë
Ndër shekuj mallkimi ne na ndjek pas

Fytyra t'verdha pa gjak nëpër damarë
Rrugeve si kufoma njerez ecin më kot
Shami bardhat nëna dritë kurr pa parë
Që ditët i mbysin vetëm n'mjerim e lot

Kam kohë që karvanit unë jam ndar
Përcjell e shtrëngoj duar ftoht në derë
Shpesh si femijë dhimbjes kam qar
E cdo ditë dhimbshëm përcjell të tjerë

Hije të rënd ky vend s'di pse ka marr
Shpirtin tim do t'jepja të ishte ndryshe
Paqe s'do gjej as kur t'tretem në varr
Qiellin e kaltër t'shoh plot dallëndyshe