Shtëpia në kodër puthur nga dielli

Largë atje në fshatin e nënës sime
E vogëla shtëpi tej në kodër mbetur
Atje ku shëtit e gjithë fëmijeria ime
Atje të parat fjalë e hapat hedhur

Dielli që ndrin gjineshtrat mbi zabel
Zogjtë e posakthyer pemëve fshehur
Një re capkëne fshehurazi qiellit del
E baltë e tokës mallit më mban dehur

Ja dhe një lulëkuqe që celi pranvera
Ndihej të më thote u ktheve sërish ti
Tej arave me grurë këndon bukur era
E shpirti më mbushet nga kjo mrrekulli

Tutje atje tej më thërret në qetësi lumi
Zëra fëmijësh sjell një cast ndërmënd
Netëve m'kujtohen e më largohet gjumi
Netëve me yje që kalova në këtë vënd

Fshatit dal vrapoj më thërret fëmijëria
Gjurmët lënë ateherë koha si ka tretur
Në fshatin e nënës sime janë vitet e mia
Shtëpisë vogël atje mbi kodër mbetur

Të gjithë larguar si zogjtë shtegëtarë
Vetëm gjyshja ka mbetur pragut ulur
Në prehrin e saj gjumi më kish marrë
Flokët janë zbardhur duket më e bukur

Në shtëpinë e vogël rrëzë kodrës mbetur
Dy fëmijeri si shoqe luajnë nëpër shtëpi
Fëmijëria e nënës shpirtit gjyshes fshehur
Fëmijëria ime m`del përpara sa herë vij