Fati i trishte i Hirushes

Herët n'agim dilte ajo cdo ditë
Me cantën e grisur krah hedhur
Sa herë dilte lutej te perenditë 
E vogla flokë arte trup derdhur

Aty ndanë rruge ku e puthte dielli
Nga canta nxirrte ca fruta te thata
E kthehej mbrëmjes kur errej qielli
Me yje a vetetimash ndizej nata

Syt mbi këpucët e saj të grisur
Si të lulit të vocërr në kohën tjetër
Ajo histori migjeniane viteve nisur
Sot s'dukej aspak tregim i vjetër

Sot qenka i ftohtë ky fund dhjetori
Dhe duart ngrohu me frymën e saj
Një psheretim i doli nga kraharori
Dhe pemët mbushen me lule maj

Ulur mbi nje gurë atje ndanë rruge
Nën dritëhënë me yjet sikur fliste
U ul te hante nje kore te ftohtë bukë
E me mengen e trikos lotet i fshinte

Gjumi e zuri ashtu e vetme mbi gur
Kokën mbeshteti ajo si preri i nënës
Harruar ëndrrash ajo s'dinte që kur
Borë kthehej loti që i rridhte hënës

Thon n'atë vend cel e para luledele
Hëna e yjet mbajnë cdo natë heshtje
Të gjithë kujtojnë te rrallat kacurrele
Që mjerimin vrau vec me buzëqeshje